Als je ergens naartoe wilt moet je weten waarheen. Anders ga je de verkeerde kant op.
Je moet weten WAT je wilt, niet HOE dat gaat gebeuren. Ook al willen we bij voorbaat altijd weten HOE. Dat komt wel, daar mag je op vertrouwen.
Maar er is één ding dat je écht moet doen. De eerste stap zetten.
Dit is de afgelopen 24 uur toch al een paar keer bij me naar boven gekomen. Ik ben een stiekeme perfectionist. ‘Stiekem’ omdat ik namelijk vaak doe alsof het niet zo is. Ik kan dingen echt afraffelen. Op de middelbare school had ik een zesjesmentaliteit. Het probleem met perfectionisten is; ze beginnen er niet aan als het niet zeker is dat het perfect kan. Dus ze doen niks. Ondernemen geen actie. Het blijft bij nadenken, plannen, ideeën opdoen. Erover dromen. Ook leuk hoor, en lekker veilig. Maar dat bevordert niet je zelfdiscipline --> dus niet je zelfrespect --> dus niet je eigenwaarde.
Gemiste kans.
Ik laat mijn perfectionisme dus wel eens los. Omdat ik weet dat er anders niks van terecht komt. Bij mij slaat het dan allemaal een beetje om naar nihilisme. Het maakt dan allemaal niks meer uit. Gewoon doen. Hoppa. Dan zeggen vriendinnen dat ik een beetje rommelig ben. En mijn vriend zegt dan ‘Bij jou is het zwart of wit he? Niets ertussenin!’. Ja, ze hebben gelijk. Hahaha. Ik doe mijn best de middenweg te vinden, de balans. Ik dwaal af, terug naar de eerste stap.
Gisteravond had ik na het werk honger, ik moest nog naar huis rijden. Ik had van die vettige honger, je weet wel, dat je langs de frituur wilt rijden om 21:30 uur ’s avonds. Ja, dat doe ik wel eens. ‘Wat nou als ik thuis gewoon wat yoghurt met fruit neem?’ dacht ik. ‘Dan krijg je nog wat proteïne binnen voor het slapengaan’. Ik weet dat dat goed is na een dag van veel energieverbruik. Het zou me ook geen centjes kosten. Er zaten eigenlijk alleen maar voordelen aan de yoghurt. Behalve dan dat friet zo lekker is. Met een mexicano erbij. De engel op de ene schouder en de duivel op de andere. Dat bleef zo even doorgaan, een minuut of 45 denk ik. In discussie met elkaar en ik bekeek het rustig van een afstandje. Ik moest er ook wel om lachen. Uiteindelijk besloot ik tot de yoghurt. Het voelde zó goed. Geen vette hap maar een bak proteïne met fruitjes. Ik was misschien wel net zo blij als wanneer ik friet had gehaald.
Prima keus.
Vanmorgen stond ik op en ging ik sporten. Iedere dinsdagochtend sport ik met mijn vader, íemand moet hem afpeigeren natuurlijk. Buiten het feit dat we een mega zwaar circuit hadden bedacht, ben ik daarna nog wat langer doorgegaan dan normaal. Ik kan je vertellen, het zweet liep van mijn voorhoofd. Nu denk je misschien ‘Ja, dat hoort toch ook?’. Nee, ik zweet normaal alleen onder mijn oksels en op mijn snor tijdens het gymmen. Ik ben niet zo’n tot-het-gaatje-persoon met sporten. Goed is goed genoeg (beetje paradoxaal he? Zie inleiding). En dat is het ook. Alleen vandaag was het anders. Vandaag ging ik iets verder. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Het ging vanzelf, het ging in de flow. En ik ben er dus van overtuigd dat dat komt doordat de engel op mijn schouder me voor de yoghurt heeft laten kiezen gisteravond. Dat was de eerste bewuste stap. De moeilijke stap. Want friet blijft gewoon een guilty pleasure. Tis niet dat ik opeens niet meer van friet houd. Maar het maakt me trots op mezelf en daardoor trok ik als vanzelf die lijn door. Yoghurt in plaats van friet en langer en intensiever sporten dan normaal. Niet tot het gaatje, maar wel ietsje meer dan vorige week. Met zelfs enkele zweetdruppels op mijn voorhoofd. De eerste stap heeft geleid tot de tweede stap. De tweede stap heeft geleid tot een gezonde lunch na de sport. Dit alles heeft geleid tot een fris, opgewekt en gezond gevoel vandaag. Bovenal een trots gevoel. Wie zich goed voelt over zichzelf maakt gezonde keuzes. Dus wie weet waar het nog meer toe gaat leiden.
Voor verandering is altijd de eerste stap nodig. Welke stap heb jij nu te maken?
Let me know!
Comments