Mijn lieve vriend was laatst de vloer in mijn keuken aan het leggen. De hele zaterdag had hij ervoor uitgetrokken. Ik had een griepje, het snot droop uit mijn neus en ik wilde hem helpen met de vloer. Zodra ik voorover bukte kwam er weer een waterval uit mijn neus. Niet aanstellen, gewoon doorgaan dacht ik. Toen ik vroeg aan mijn vriend hoe ik hem kon helpen zei hij ‘Als je zorgt dat ik om het uur iets te drinken heb dan is alles oké, je moet me gewoon lekker mijn gang laten gaan’. Ik hoefde hem dus niet te helpen, sterker nog, hij wilde liever met rust gelaten worden. Dus zo gezegd, zo gedaan. Daar wil ik bij zeggen dat het me een tijdje gekost heeft om te luisteren naar de behoefte van hem, eerder bleef ik vooral aandringen om hem te helpen. Ik moet zeggen dat het een verademing was voor ons beide (vul ik even voor mijn vriend in) dat ik me deze keer niet met hem bemoeide. Heerlijk. Maar goed, ik gaf hem een blikje cola en ging de rest van het huis opruimen aangezien het zo’n teringzooi was en ik ook gepland had te werken in huis. Vijf uur later had ik de badkamer en bovenverdieping opgeruimd en gepoetst en nog wat kleine klusjes gedaan terwijl ik mijn hersenen uit de pan niesde en alweer 3 pakken zakdoekjes verslonden had. Ik was kapot en besloot dat ik er klaar mee was.
Maar toen kwam het schuldgevoel.
Ik wilde in bed gaan liggen. Dus wat deed ik? Ik liep naar mijn vriend en vroeg hem ‘Wil je nog lang doorgaan?’. Waarop hij antwoordde dat hij lekker in de flow zat en nog wel even door wilde gaan. Hm, dat vond ik shit. Niet omdat ik vond dat hij per se met mij mee naar bed moest gaan, maar omdat ik dan ook maar door moest werken. Ik voelde me echter zo ziek dat ik echt niet anders kon dan in bed te gaan liggen en bedenken wat we zouden gaan eten. Dus ik ging naar boven. Ik lag in bed en voelde me schuldig. Nu lag ik niks te doen en hij was nog met de vloer bezig, voor mij nota bene! Na een tijdje piekeren bedacht ik me dat het schuldgevoel dus voortkwam uit het feit dat hij aan het werken was en ik niet. En dat hij iets voor mij deed en ik niks voor hem. Ik kon blijkbaar niet daadwerkelijk ontvangen wat hij voor mij wilde doen. Dat was al stof tot nadenken. Ik mag best ontvangen dat hij mijn vloer in de keuken voor mij aan het leggen was. Het zal hem ook een goed gevoel geven wanneer ik dat cadeau aan kon nemen. Dus ik besloot mijn schuldgevoel te laten varen. Ik voelde ook dat ik steeds met mijn gedachten bij hem zat, en niet kon afschakelen. Een dutje doen lukte dus niet. Een beetje zo van ‘Wanneer stop hij nou? Zal hij ook zo naar boven komen?’. Met het resultaat dat ik mezelf dus niet de rust gunde die ik zo nodig had.
En toen kwam de projectie.
Ik herhaalde in mijn hoofd de vraag die ik hem stelde “Wil je nog lang doorgaan?’. Ik besefte me dat die zin eigenlijk een vertaling was van mijn eigen gedachte: ‘Ik ben er klaar mee. Ik wil stoppen.’ Wat ik dus eigenlijk deed was mijn eigen gedachte projecteren op hem. Ik hoopte dat hij zou zeggen dat hij ook wilde stoppen. Dat we samen in bed gingen liggen en iets te eten zouden bestellen, iets in die trant. Maar waarom? Ik vind het toch fijn als die vloer zo snel mogelijk ligt? Ik kwam erachter dat ik alleen maar wilde dat hij dat antwoord zou geven zodat ik me niet schuldig hoefde te voelen als ik in bed ging liggen. Wauw. Als iemand anders dit doet, zie ik het precies gebeuren. Bij mezelf had ik iets langer ervoor nodig om dit op te merken. Maar de bewustwording hiervan kwam voort uit het feit dat ik een onbehaaglijk gevoel had toen ik in bed ging liggen. Daardoor was ik de situatie opnieuw gaan onderzoeken. Deze zaterdag heb ik dus veel geleerd over mezelf. Over de projectie, het schuldgevoel én iets te weinig zelfliefde. De projectie: waarbij ik een vraag stel aan hem over hem, maar die eigenlijk over mij ging en die ik aan mezelf had moeten stellen. De hoop dat hij had antwoord gaf waardoor ik me niet schuldig hoefde te voelen. De onrust en het schuldgevoel toen dat dus niet gebeurde en vervolgens ontnam ik mezelf ook nog de rust die ik nodig had door te piekeren over het hele verhaal.
Beetje jammer dus, maar wel leerzaam.
En ook alweer het bewijs ervan dat je liefdespartner een spiegel is van jou (mij dus)! En daarvoor ben ik ontzettend dankbaar en weet ik dat ik met de tijd steeds beter zal kunnen zeggen: ‘Schat, ik ben er klaar mee. Ik ga in bed liggen’. Zelfs als zou hij dan zeggen ‘Nou zeg, laat je mij hier alleen ploeteren?!’. Dan is het antwoord in de toekomst een volle ‘Ja’, zonder schuldgevoel!
Comments